مروری بر آخرین یافته ها در زمینه کامپوزیت های هوشمند خودترمیم شونده با کاربرد در دندانپزشکی

کامپوزیت های دندانی به دلیل داشتن ویژگی هایی نظیر حفظ زیبایی دندان، ماهیت غیر مهاجم و محافظه کارانه، خواص فیزیکی و مکانیکی بهبود یافته، به طور گسترده برای ترمیم دندان مورد استفاده قرار می گیرند. کامپوزیت های دندانی مستعد آسیب هایی نظیر ریزترک های ناشی از تنش های حرارتی و مکانیکی می باشند که این آسیب ها می توانند موجب تضعیف خواص این مواد شوند. تشخیص ریزترک ها در کامپوزیت های دندانی دشوار و در بسیاری از موارد غیر ممکن می باشد. همچنین در صورت تشخیص نمی توان این آسیب ها را به صورت درجا و با به کارگیری مواد و روش های مرسوم ترمیم نمود، از این رو ایجاد خاصیت خودترمیمی در کامپوزیت های دندانی ضرورت می یابد. در سال های اخیر ترمیم خودبخود آسیب هایی نظیر ترک خوردگی در مواد کامپوزیت دندانی بدون نیاز به مداخله بشر و جایگزینی قطعات جدید، توسعه یافته است. رایج ترین روش تهیه کامپوزیت های خودترمیم شونده دندانی، میکروکپسوله کردن عامل ترمیم در پوسته پلیمری و جاسازی میکروکپسول های تهیه شده در ماتریس آکریلاتی کامپوزیت دندانی می باشد. بررسی خاصیت خودترمیمی در این کامپوزیت های هوشمند دندانی با تعیین چقرمگی شکست کامپوزیت ها قبل و بعد از عمل ترمیم از طریق آزمون خمش شکاف تک لبه انجام می گیرد. در این پژوهش، مطالعاتی که تا کنون در زمینه کامپوزیت های دندانی هوشمند خودترمیم شونده انجام شده اند، مرور خواهد شد.